GEVOELSMATIG IMITEREN
Wil je iets goed kunnen begrijpen, dan is het noodzakelijk dat je het zelf moet ontdekken.
Of met andere woorden "iedereen moet zijn eigen wiel uitvinden".
Een kind dat leert fietsen kijkt de kunst als het ware af van zijn omgeving, zonder daarbij na te denken, te analyseren wat hij of zij precies moet doen. Hij leert met vallen en opstaan wat de goede tactiek en aanpak is. Wat werkt dat slaat hij op, wat niet werkt vergeet hij.
Zo moeten wij eigenlijk ook leren paardrijden:
kijken, nadoen (zonder nadenken) onthouden wat goed werkt en de rest vergeten.
Naarmate we ouder en volwassener worden, leren we anders denken. We leren onze acties te analyseren. De rechterhersenhelft wordt steeds overheersender over de linkerhersenhelft.
Wat moet ik doen?
- op mijn binnenzitbeenknobbel zitten
- kijken in de bewegingsrichting
- binnenteugel vraagt stelling
- buitenteugel bij de buitenschouder
- binnenbeen drijven op de singel
- buitenbeen wakend achter de singel etc. etc.
Goed plan, dat doen we. Maar toch lukt het niet zoals we graag zouden willen. Er ontstaat geen volte maar een misvormd ei.
Nog een poging: weer een ei.
Dan wordt de criticus in ons hoofd wakker. "Je doet het niet goed. Je hebt toch gezien hoe het moet?"
De tweestrijd is geboren: Je ene helft ploetert voort (linker hersenhelft) en je andere helft (rechterhersenhelft) levert keiharde kritiek.
Terwijl de ruiter nadenkt kan de ruiter niet meer voelen wat er gebeurt.
Dus stop met jezelf te bekritiseren en leer als een kind. Durf te experimenteren, herhaal wat werkt en laat los wat geen resultaat geeft. Dit voorkomt veel frustratie en negatieve gevoelens.
- kijk naar goede ruiters, doe ze na zonder na te denken.
- durf fouten te maken, voel de fouten en leer van je fout en verander vervolgens je aanpak.
Via je zintuigen zien, voelen en luisteren leer je paardrijden.
Pas als we het gevoel hebben geautomatiseerd, kunnen we gaan analyseren, zodat we het kunnen verwoorden naar anderen.
